Asılan listede adımın olmasının bana hissettirdikleri bir yana canımı yakması diğer bir yana. Bu gün böyle sallantı da bir gün benim için. Hiç gitmek istememenizin ağır bastığı dönemler olmadı mı sizin için? Ben şu an öyle bir dönemdeyim işte. Gitmek istemiyorum. Herkesin nefret ettiği kıbrısı çok seviyorum,aşık olduğum adamı bırakmak,5 senedir yalnız yaşamanın verdiği rahatlıktan ve keyiften uzaklaşmak istemiyorum. Sabah balkona çıktığımda sağa bakınca deniz sola bakınca mis gibi portakal bahçesi ve orman manzarasını bırakmak istemiyorum,kendi düzenimden vazgeçmek.. O kadar zor geliyor ki ailemle tekrar yaşamayı düşünmek bana. Hem artık istediğim zaman sevgilimle aynı yatakta uyanamıcam,acaba iş bulabilecek miyim ya da istediğim işi yapabilicek miyim? Ailem istanbula gidip iş aramam için bana zaman vericek mi? Her hafta sonu kıbrıs kaçamakları yapabilicek miyim? Ben bir daha bu kadar yıldızı gök yüzünde görebilicek miyim?
Ya sevgilimin kokusunu unutursam ya da o benim kokumu unutursa.. Kardeşimle aynı oda da nasıl kalırım?
O kadar çok soru var ki kafam da sabaha kadar içip içip sarhoş olup denize atladığımız günleri özlicem,gecenin bir yarısı sahilde sohbetlerimizi,masa muhabbetlerimizi,pikniklerimizi,karaoke partilerimizi,Mert'in tüm gece levent yüksel şarkıları söyleyip gitar çaldığı geceleri...
